CopyWrite

Objectiviteit en onafhankelijkheid bestaan niet. Tenminste, niet in de praktijk. Het zijn zuiver theoretische fenomeentjes i.m.h.o. Hoogwaardigheidsbekleders in de rechterlijke macht zijn daar echt geen uitzondering op. En journalisten ook niet. Sportjournalisten al helemaal niet! Dat vertaalt zich in hun schrijfsels alzo: Volgens een vaak gebezigde term is er bij individuele sporten vaak een top 3. Logisch want er zijn voor de nummers 1, 2 en 3, drie treden op het schavot zoals die laaggeletterde verslaggevers dat meestal noemen. Als er heel veel deelnemers zijn is er soms ook wel sprake van een top vijf of tien. En daarna komt de inventiviteit in samenhang met het chauvinisme om de hoek kijken want zo’n top is natuurlijk een rekbaar begrip. Dan is een Nederlandse wielrenner bijvoorbeeld ‘met een laatste bijna onmogelijke krachtsinspanning nèt in de top 97 geëindigd’. Top? Dat de hele heuvel maar 102 deelnemers hoog was, is zeker een detail dat niet de moeite van het vermelden waard is?